De stilte in huize FireMe

De laatste blog stamt uit december, afgelopen maanden zijn voor ons erg druk geweest, op een vervelende manier.

Onze dochter heeft een traumatische situatie meegemaakt, dit heeft een dusdanige impact gehad dat zij niet meer wil leven en nu al meerdere pogingen heeft gedaan om eruit te stappen. Met haar 13 jaar en vorm van autisme maakt dit een lastig verhaal, we rammelen aan deuren voor de juiste zorg maar het gaat nog niet zo snel als wij zouden willen.

Onderstaand bericht deelde ik in maart op een ander sociaal medium, maar nu ook op deze blog. Dan weet je als lezer / volger dat het leven je ook gewoon overkomt, alle plannen die je maakt zijn zo definitief als de volgende verandering.

Als je kind niet meer wil leven

Somber. Vlak. Afgestompt. Ze ligt in bed, een ziekenhuisbed, aan allerlei slangen met meters voor bloeddruk, ademhaling en hartslag. Het is stil in de kamer, haar ogen met wijde pupillen vallen soms dicht en haar armen zien eruit als een slagveld met sneeën en opgedroogd bloed. Via een sonde wordt haar maag volgepompt met actieve kool. De nachtzuster vraagt of we nog iets nodig hebben.

“Please, kan je mijn dochter beter maken” is het enige dat ik denk.

Veilig Thuis. Kinderbescherming, alle alarmbellen gaan af zodra onze dochter besluit om alle medicatie in huis op te eten en zichzelf toe te takelen met een keukenmes.

Het was een mooie vrijdag in maart. Je beste vriendin van de basisschool kwam langs, jullie gingen naar de markt voor een loempia, winkelen in het winkelcentrum en natuurlijk mocht ze ‘s avonds mee-eten.

Jullie raakten maar niet uitgepraat, over hoe leuk het was en dat jullie vaker moesten afspreken, zo jong als jullie nog zijn haalden jullie herinneringen op van de basisschool.

Het was fijn om je zo te zien lachen, gewoon weer even die gekke meid die we zo hebben gemist. Ook al was het maar voor een dag.

‘s Avonds bleef je thuis, je vriendje zou misschien nog langskomen. Papa en mama gingen naar vrienden voor een hapje en drankje. En toen belde je:

“Willen jullie alsjeblieft naar huis komen, ik heb heel veel pillen ingenomen en mezelf gesneden”

Met spoed vlogen wij naar huis, belden de ambulance en lieten de politie naar binnen. Onwerkelijk, hoe snel alles ging. Buren die door de gordijnen gluurden, wat speelt er zich achter die voordeur af?

Dit was je plan. Je wilde niet meer. Je wist al dat je dit ging doen en helemaal niemand zag het aankomen…ook wij niet.

Na zo’n fijne dag, waar je lachte, waar je je oude zelf leek te zijn.

Lief lief meiske, papa en mama houden zo gruwelijk veel van je, ik kan alleen maar wensen dat je ooit inziet hoeveel mensen er van jou houden.

Papa