FireMe

Hier een bericht van Mrs. FireMe herself, zoals jullie in een van de vorige posts van Mr. al konden lezen ”I fired me”. Ruim drie weken geleden heb ik mijn ontslag ingediend.

Dat klinkt heel makkelijk maar dat was het natuurlijk niet. Voordat onze dochter werd geboren, inmiddels ruim acht jaar geleden, had ik een leuke baan voor 4 dagen per week. Op een gegeven moment hebben Mr. en ik besloten dat ik zou stoppen met mijn baan om thuis te zijn met de kleine dame.
Een beslissing waar wij beide tot op de dag van vandaag nooit spijt van hebben gehad; natuurlijk was het financieel even afzien maar het was het meer dan waard. Uiteindelijk gingen we er financieel ook steeds beter voor staan en waren we gewend aan ons leven zoals het ging.

Mr. die volledig voor zijn werk kon gaan en zich niet tot nauwelijks druk hoefde te maken over alles thuis/zijn familie, alles draaide goed. Omdat ik wel dingen voor mezelf wilde blijven doen en wilde blijven ontwikkelen heb ik in al die jaren heus niet stil gezeten. Ik heb verschillende cursussen/opleidingen gedaan, hobby’s kwamen en gingen ook weer net zo snel.
Zowel Mr. als ik hebben een druk sociaal leven en het gevoel van muren die op mij afkwamen heb ik dan ook nooit gehad. Life was good!

Zo verstreken de jaren en voor je het weet is de kleine meid alweer zeven. Dat was vorig jaar, toen kwam er ineens een leuke baan op mijn pad. In dezelfde branche als ik altijd heb gewerkt én met hele fijne uren namelijk alleen de ochtenden. Zo kon ik onze dochter iedere dag zelf uit school halen en hoefden wij geen BSO te regelen.
Na goed overleg met Mr. heb ik besloten te solliciteren en ik werd vrijwel direct aangenomen. Het bleek ook een hele leuke baan te zijn en ik voelde mij weer goed in de werkende wereld.

Tot afgelopen zomer liep het eigenlijk allemaal wel prima, ja er waren wel wat dingetjes maar dat weet ik aan het feit dat het een familiebedrijf is en de branche waarin ik werk is ook gewoon een harde wereld, dat was ik gewend en kan daar écht wel mee omgaan. Ook de minder aardige dingen die ik soms naar m’n hoofd geslingerd kreeg of hoe er tegen mij gepraat werd wuifde ik weg, dat komt allemaal door de branche.

Afgelopen zomer was daar ineens vanuit het niets een gesprek waarin mij kort gezegd duidelijk werd gemaakt dat ik of een hele dag ging werken of mijn contract werd niet verlengd. Uiteindelijk na ontzettend lang wikken en wegen hebben we besloten om 1 dag BSO te regelen zodat ik een hele dag erbij kon gaan werken.
Dat hebben we zo een paar maanden gedaan en diep van binnen voelde ik dat ik niet de juiste keus had gemaakt. Omdat Mr. nu eenmaal niet makkelijk thuis kan zijn of thuis kan werken kwam alles nog steeds op mijn schouders terecht plus een vrij stressvolle baan waarin ik mij weinig gewaardeerd voelde; ik voelde mij steeds meer een schim worden van de oude Mrs. Er was weinig vrolijkheid meer, lontje werd steeds korter tot op het moment dat je denkt dat het eigenlijk voor iedereen zoveel makkelijker zou zijn als jij er niet meer bent…….en dat wil ik helemaal niet!
Toen dat besef doordrong viel het kwartje pas; dit kan zo niet langer! Het wordt weer tijd om voor mijzelf en voor mijn gezin te kiezen.

En daar ben ik dus mee begonnen door drie weken geleden mijn ontslag in te dienen. Mr. was het er overigens volkomen mee eens, hij zag mij ook steeds meer ‘aftakelen’.
Ergens had ik de stille hoop dat door het opzeggen van mijn baan en de daaraan grenzende vakantie alles op zou lossen maar “who was I kidding”. Al lucht het op dat ik weet dat ik binnenkort weer wat meer rust zal krijgen voor mijzelf en het gezin, het heeft mij niet het gevoel terug gebracht van hoe het ooit was en hoort te zijn, daar heb ik inmiddels hulp voor ingeschakeld (moeilijk trouwens, hulp vragen!) en ik hoop dat dat mij gaat helpen om weer iets beter in het leven te kunnen staan.

Wie weet over een paar jaar als de kleine dame naar het VO gaat dat ik weer een betaalde baan zal zoeken, wie weet komt er in de tussentijd wel een mooie kans voorbij …wie weet. Voor nu is dit in iedere geval de juiste beslissing geweest.

Tot zover mijn verhaal. Wat dit voor financiële gevolgen zal hebben zal Mr. jullie ongetwijfeld verder over inlichten. Ik heb inmiddels al wat linkjes van hem gekregen over “frugal” leven, nu zijn wij geen types om de wc door te spoelen met regenwater (en ben ik zeer gehecht aan mijn eigen auto) maar feit is dat we ons een stuk bewuster zullen moeten worden van hoe wij ons geld gaan uitgeven. Dat vind ik dan wel weer een mooie uitdaging.